To jest trzecia część z trzech na które składa się cały artykuł.
Pierwsza część znajduje się tutaj.
Druga część znajduje się tutaj.
Teraz, kiedy przedstawione zostało, kto co robi w plutonie piechoty, opisze, jak różne systemy broni powinny działać razem oraz jak współdziałają zespoły takie jak snajperów i broni wsparcia.
Strzelcy z M4, którzy z reguły stanowią większość zespołów ogniowych pokrywają skutecznie strefą od 0 do 300 metrów od linii własnej. Grenadierzy i Strzelcy Wyborowi (Designated Marksmen – DZM) mają większy zasięg skuteczny. Jest to od około 65 metrów dla granatników do 350 metrów dla celów obszarowych. Strzelec Wyborowy może, w zależności od typu karabinu, bez większego problemu skutecznie razić cele do około 500 metrów. Dyskutowane jest czy M16 jest bardziej przydatne dla tego typu żołnierza, jako znacznie lżejsze, a także z natury bardziej dokładne niż M14.
Zespoły z M240 dysponują największym skutecznym zasięgiem w porównaniu do każdego innego typu broni jakim dysponuje pluton lekkiej piechoty. Rozstawione na własnych dwójnogach, są zdolne do rażenia celów punktowych do 600m, a celów powierzchniowych do 800 metrów. Po rozstawieniu na statywie, ich zasięg wydłuża się do 800m dla celów punktowych i 1100 metrów dla powierzchniowych. Lekkie plutony piechoty mają na wyposażeniu dwa takie karabiny. Plutony Rangersów mają 3 Mk.48, co jest możliwe z uwagi na to, że są znacznie lżejsze w porównaniu do M240, choć w dalszym ciągu stosują wzór trzech zespołów, jeśli zostanie im wydany M240B.
Jak widać mamy, więc dość spójny system ogniowy. Strzelcy i Dowódcy Zespołów / Drużyn mogą dokładnie razić cele do 300m, grenadierzy do 350, strzelcy z SAW (M249) wyposażonymi w długą lufę, M14 EBR oraz w M16s mogą razić do 600m. Załogi M240 mogą razić cele do pełnego kilometra. Jak widać jest to spójny system uzupełniający się na wzajem. Jeśli istnieje potrzeba rażenia celów na większe odległości powinno to być realizowane z zastosowaniem cięższych środków ogniowych, które omówię teraz.
Pierwszy o wyjątkowo dużym zasięgu środek ogniowy natychmiast dostępny dla kompanii piechoty to moździerz 60mm - M224. Na podstawie, w trybie pośrednim, ma minimalny zasięg 70m i maksymalny zasięg 3490 metrów. Przy prowadzeniu ognia ręcznego minimalny zasięg to 75m i maksymalny to 1340 metrów. Kompania piechoty dysponuje dwoma takimi moździerzami i zazwyczaj każdy żołnierz w kompanii nosi do niego 2 sztuki amunicji. Tak było w mojej kompanii, gdzie w Afganistanie na każdą misję w sumie nosiliśmy około 100 pocisków na broń. Jeśli moździerze są bezpośrednio przypisane do plutonu, to w razie potrzeby jego maksymalny skuteczny zasięg rażenia przeciwnika rozszerza się do prawie 4 km i to o szybkości prowadzenia ognia w trybie 20 pocisków na minutę aż do wyczerpania amunicji. Moździerze są też często używane w trybie ognia bezpośredniego. Wówczas ich zasięg drastycznie spada, ale i wtedy są skuteczną bronią, możliwą do szybkie użycia i o zasięgu prawie dwóch kilometrów. Takie ich stosowanie znacznie redukuje masę. Najcięższa jest podstawa, której wówczas się nie używa. M224 waży 46 funtów z użyciem podpór i podstawy, ale zaledwie osiemnaście w trybie ognia bezpośredniego. Moździerzy można również użyć, aby zablokować wycofującego się przeciwnika prowadząc ogień z wcześniej ustalonych punktów ogniowych, a które przy wcześniejszym ich przygotowaniu umożliwiają otwarcie niemal natychmiastowego ognia do przeciwnika.
Kompanie piechoty które poruszają się na wozach typu Stryker, a które teraz stanowią jedną trzecią lekkich i średnich oddziałów sił armii Stanów Zjednoczonych, mają również zintegrowany zespół snajperski. Zespół ten ma na stanie granatnik M203, karabin dalekiego zasięgu (LRSR) Barrett M107 cal.0,50 i karabin snajperski M2010/M24. M107 umożliwia prowadzenie skutecznego ognia do około 1800 metrów (rekordowe strzały takie jak kanadyjskiego snajpera w Afganistanie na odległość 2700 metrów, są możliwe, ale oficjalny celny zasięg to 1800m). M24/M2010 pozwala na precyzyjny ogień do około 1000 m dla M24 i do 1500 m dla M2010. Zespoły snajperów są zazwyczaj używane w ramach wsparcia ataku, blokowania potencjalnych dróg odwrotu lub do prowadzenia obserwacji ruchu przeciwnika z i do danego obiektu. Mogą działać w połączeniu z zespołami moździerzy, kierując ich ogniem. Pozwala to na obserwowanie i rażenie przeciwnika bez zdradzania swojej pozycji w wyniku prowadzenia ognia z broni własnej.
Istnieją oczywiście inne systemy broni - samoloty, helikoptery, uzbrojone UAV, haubice itd. zapewniające ogień wsparcia w czasie różnych misji, ale oprócz wyjątków, kiedy dowództwo wyższego szczebla nie uzna je za absolutnie konieczne nie są one dostępne.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz