Kilka słów o samym blogu można przeczytać w pierwszym poście.

wtorek, 26 lipca 2011

Combined Arms na poziomie plutonu i kompanii cz. 2

To jest druga część z trzech na które składa się cały artykuł.
Pierwsza część znajduje się tutaj.


Dwa zespoły ogniowe tworzą drużynę (squad), z dziewiątym członkiem, jako dowódcą drużyny (Squad Leader -SL), którego zadaniem również nie jest bezpośrednie prowadzenie ognia z broni własnej, a manewrowanie obydwoma zespołami z wykorzystaniem cech terenu na swoją korzyść. Drużyna może dodatkowo mieć dołączony swój własny 3-osobowy zespół wsparcia wyposażony w M240B. W takim zespole celowniczy nosi KM, a dwóch pozostałych wyposażonych w karabinki m4 zapas amunicji i podstawę do KM-a.

Pluton składa się z trzech drużyn manewrowych, jednej drużyny wsparcia (dwa 3-osobowe zespoły z M240B i dowódca drużyny), radiooperator (RTO), ratownik medyczny lub bardziej wyspecjalizowany medyk pola walki (MD), dwóch wysuniętych obserwatorów ognia (Forward Observer -FO) odpowiedzialnych za naprowadzenie ognia wsparcia, dowódcy plutonu i sierżanta plutonu. Pluton piechoty, może zostać wzmocniony przez dodatkowe wyspecjalizowane zespoły w postaci saperów (Combat Engineers), techników EOD (saperów od materiałów wybuchowych), przewodników psów, itp. w zależności od specyfiki wyznaczonego zadania. Największy stan osobowy mojego plutonu, jaki był kiedykolwiek to było 59 żołnierzy wraz z załącznikami.

Dowódca plutonu jest odpowiedzialny za manewrowaniem poszczególnymi drużynami manewrowymi, natomiast sierżant plutonu kieruje drużynami wsparcia (moździerze, M240B, itp.), jak również jest odpowiedzialny za punkt zbiórki rannych (CCP - Casualty Collection Point).

Najbardziej podstawową procedurą (taktyką) na polu walki (Battle Drill), z której pozostałe się wywodzą, jest atak drużyny/reakcja na kontakt.
W tej procedurze jeden zespół działa, jako baza ogniowa, zwykle jest to zespół najbardziej wysunięty do przodu w kierunku przeciwnika. Jego zadaniem jest ustalenie pozycji przeciwnika, przyblokowanie i uniemożliwienie manewrowania po przez położenie na niego silnego własnego ognia. Pozostałe zespoły mają za zadanie oflankować przeciwnika z lewej lub prawej, w zależności od tego, których z tych kierunków oferuje lepszą osłonę i ukrycie.

Schemat ten przez przeskalowanie przekłada się do rozmiarów plutonu, reagującego na kontakt z jedną (lub więcej) drużyną wraz z sekcją karabinu maszynowego działających, jako baza ogniowa i pozostałymi drużynami flankującymi przeciwnika.
Tą podstawową taktykę można zaobserwować we wszystkich zachowaniach Piechoty US Army na polu bitwy. Atak plutonu w mieście również polega na ustawieniu jednego oddziału zajmującego budynek i tworzącemu bazę ogniową dla pozostałych drużyn, które kolejno przejmują tą funkcję. Całość powtarza się aż do opanowania danego terenu.

Czytaj trzecią część - tutaj

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz