Podstawy taktyki cz.2 - atak

Atak (czyli natarcie) 

Powszechnie uważa się, że bez zaatakowania przeciwnika nie można ostatecznie z nim wygrać. Już jednak Sun Tzu twierdził, że nie musi być to atak w otwartej bitwie, ani, że jedna walna bitwa może nie być wystarczającym wydarzeniem do osiągnięcia finalnego zwycięstwa .

Każde działanie ofensywne powinno charakteryzować się następującymi cechami:

• zaskoczeniem przeciwnika,
• koncentracją sił własnych,
• odpowiednim tempem działania,
• śmiałością działania.

Nie zawsze w historii strona, która wyszła zwycięsko z potyczki dysponowała wszystkimi wyżej wymienionymi i czasami starczała tylko jedna taka cecha. Zakładać należy, ze im więcej tym lepiej.

Atak może być:

• zaplanowany,
• doraźny, czyli pewien spontan ;)

Zaplanowany atak jest zwykle poprzedzony rozpoznaniem, planowaniem i zmiękczaniem przeciwnika różnymi metodami. Ma swój harmonogram - do kiedy, co należy osiągnąć tak, aby utrzymać założone tempo działań, nie stracić inicjatywy i nie oddalić się za daleko od własnego zaopatrzenia. Może (a nawet powinien) poprzedzać inne dalej zaplanowane działania czyli przejście np. do obrony lub pościgu.


Doraźny, to wynik natknięcia się na przeciwnika i szybkie zaangażowanie go w walkę. Może być to wynikiem poszukiwania przeciwnika w celu zaatakowania go i rozpoznania jego sił oraz miejsc ich rozlokowania (rozpoznanie walką) lub wynikiem śmiałego działania przy wykorzystaniu okazji (bój spotkaniowy).



Jakie formy może przybrać takie działanie:

• atak frontalny (ang. frontal attack),
• przełamanie (utworzenie wyłomu w liniach obronnych przeciwnika, ang. penetration),
• obejście (zaatakowanie od tyłu lub całkowite ominięcie przeciwnika, ang. turning movement),
• oskrzydlenie (zaatakowanie z flanki - jednej lub obu na raz, ang. envelopment),
• przenikanie (skryte działanie jednoczesnie w wielu miejscach mniejszymi siłami w celu przekroczenia linii obrony przeciwnika i atakowania na jego tyłach, ang. infiltration),
• wprowadzające przeciwnika w błąd (atak pozorowany, ang. feint).

Na tej podstawie przy ataku możemy wyróżnić kilka podstawowych taktyk ofensywnych:

Atak z oskrzydleniem (flankowanie)

Taktyka ta polega na związaniu przeciwnika ogniem przez część naszych sił (tutaj A i C) w celu uniemożliwienia mu działania i jednoczesnym manewrowaniu resztą sił (B) tak aby zaatakować go w potencjalnym słabym punkcie i od strony gdzie tylko cześć jego sił może nas razić swoim ogniem i stawiać opór (2). Oczywiście stosunek sił może być różny (np. brak elementu C). Możliwe jest też jednoczesne oskrzydlenie z dwóch stron jeżeli sytuacja na to pozwala (oskrzydla C i B). Jest to podstawowy Battle Drill wielu współczesnych armii, choć wywodzi się z bardzo odległych czasów i była stosowana m.in. przez Hannibala około 200 lat p.n.e.

Koncentrowanie się przy ataku na wybranych elementach przeciwnika
i eliminowanie ich po kolei.

 W tym przypadku stawiamy na ekonomie sił i koncentrujemy swój wysiłek za każdym razem w celu uzyskania jak najlepszego dla siebie stosunku.  W ten sposób możemy uzyskać zwycięstwo nawet  kiedy całościowy stosunek sił jest dla nas niekorzystny. Manewrujemy tak aby, po kolei za każdym razem dysponować w danym miejscu i czasie większymi siłami.

Wdarcie się w linie obrony przeciwnika i atakowanie go z jego flanki w takim wyłomie.

Czasami zdarza się też tak, że nie ma możliwości ominięcia przeciwnika i trzeba wbić się w jego linie obrony. Wówczas należy poszukać najsłabszego punktu w jego obronie. Zaatakować tworząc wyłom, a potem go powiększać niszcząc z flanki kolejne ogniwa obrony. Trudność takiej taktyki to unikanie tzw. worków ogniowych czyli wejścia w pozornie słabe miejsce i dostania się pod ogień przeciwnika z wielu kierunków. O samych workach ogniowych jeszcze będzie przy okazji obrony. Taktykę taką można przestudiować na przykładzie działań obu stron na tzw. froncie wschodnim w czasie II Wojny Światowej. Zarówno Niemcy jak i Rosjanie wpierw tworzyli wyłomy w liniach obrony przeciwnej strony a potem eksploatowali je dalej, aż do utworzenia tzw. kotłów gdzie w okrążeniu likwidowano wydzieloną grupę przeciwnika.



Kluczowe do sukcesu przy ataku (z resztą przy innych działaniach również)  są:

1. Bardzo ważne jest aby umieć skupić wszystkie swoje siły we właściwym czasie i miejscu (zwykle w punkcie krytycznym).
2. Aby osiągnąć cel, atakując nie trzeba fizycznie zniszczyć każdego pojazdu i wyeliminować każdego człowieka przeciwnika. Prawdziwą sztuką taktyki jest mentalne pokonanie przeciwnika  i zachowanie własnych zasobów (amunicja, paliwo, sprzęt, ludzie itd).
3. Rozpoznanie najsilniejszych punktów obrony przeciwnika i omijanie ich.
4. Rozpoznanie słabych punktów obrony przeciwnika i wykorzystanie tego.
5. Należy znać własne atuty i korzystać z nich.
6. Należy jasno określić główny kierunek natarcia i punkty jego ciężkości tak aby osiągnąć punkty kluczowe starcia. Ważne jest aby pamiętać też, ze główny kierunek natarcia może się zmieniać w czasie całej operacji.
7. Wszystkie twoje działania wspierające muszą mieć na celu wsparcie głównego kierunku działania tak aby zmaksymalizować wysiłek w osiąganiu głównego celu i realizowaniu zleconych zadań.
8. Bezwzględnie potrzebujesz czegoś w rezerwie abyś mógł zwiększyć efekt uzyskanego sukcesu lub aby mieć czym ratować sytuację w krytycznych chwilach.
9. Bardzo ważne jest właściwe rozpoznanie. Przy każdych działaniach niezbędne jest jak najszybsze  rozpoznanie terenu i przeciwnika tak aby wykorzystać walory terenu i słabości przeciwnika szybciej niż on to zrobi.
10. Warto opracować wariantowy plan działania aby mieć wiele możliwości. Z chwilą kiedy skończą Ci się opcje zaczniesz być łatwiej przewidywalny i łatwy do pokonania. 

Podsumowując

Atakuj zawsze szybko i zdecydowanie maksymalną ilością swoich sił najsłabszy możliwy punkt obrony przeciwnika.

Przyczyny niepowodzenia natarcia zwykle są dwie:

• brak zdecydowania w działaniu (zaleganie),
• niedostateczne siły do realizacji natarcia (rozciągnięcie sił w natarciu lub wybór złego miejsca do ataku).